Alle mensen onder ons kennen een sportcoach, ons woordenboek vertelt dat het gaat om: “iemand die de spelers traint en tot goede prestaties probeert te brengen”.
En is het niet fijn dat we ons kind zien stralen als ze een wedstrijd hebben gewonnen? Is het niet fijn om te zien dat een sportcoach ze steeds blijft steunen, ook al hebben ze eens een wedstrijd verloren?
De sportcoach steunt hen steeds door dik en dun, en zal dan ook nooit zijn geloof verliezen in de gecoachte kinderen. Hij weet immers waar hun talenten en kwaliteiten liggen. Hij blijft in hun geloven en hij weet dat ze het kunnen. Een sportcoach werkt samen met de kinderen, weet waar hun talenten liggen en zal deze kracht bijzetten door er samen met hen aan te werken. Fijn toch, onze kinderen zien stralen!
Waarom zien we dan steeds kinderen die zichzelf niet kunnen zijn? Kinderen die geen zin meer hebben in school, kinderen die constant moe zijn, buikpijn hebben zonder medische verklaring, kinderen die heel timide zijn of net super actief, kinderen met faalangst, buitenbeentjes in de klas, supergevoelige kinderen, kinderen die heel slecht slapen,…?
Wat als we een sportcoach kunnen laten vertalen naar een kindercoach?
Kindercoaching is een vrij recent beroep. Wanneer je als ouder een kind hebt met een probleem wordt je nu van het kastje naar de muur gestuurd waardoor je je nog meer vragen als ouder begint te stellen en waardoor er niemand wordt geholpen, ook het kind niet. Zou het niet fijn zijn dat je, wanneer je als ouder even het bos niet meer door de bomen ziet, weet dat je bij één iemand terecht kan. En dat die ene persoon onmiddellijk beschikbaar is. En dat die ene persoon naar je luistert en samen met je kind aan het werk gaat?
Een kindercoach luistert naar het kind zelf en spreekt hierbij alle lagen van het mens zijn aan: het fysieke, het mentale, het emotionele,…
Een kindercoach laat aan de hand van gesprekken en creatieve activiteiten het kind zelf tot een oplossing komen. Als een kind zelf tot de oplossing komt dan zal deze ook effectief werken, want het kind staat hier voor 100% achter.
Ik zal even een voorbeeld schetsen dat te maken heeft met afscheid nemen en sterfte. Gedurende ons hele leven komen we wel eens in aanraking met de dood. Voor kinderen is dit niet altijd even gemakkelijk. En voor de ouder? Je worstelt met je eigen verdriet en dan zijn er je kinderen waar je voor klaar moet staan. Een kindercoach kan hierbij helpen door samen te werken met het kind, te luisteren en zal daardoor helpen in zijn verdriet. Kinderen leggen dikwijls andere associaties met sterfte en afscheid nemen. In elke levensfase gaan kinderen anders om met sterfte: peuters snappen vaak niet waar het omgaat, kleuters denken heel dikwijls dat de dood nog omkeerbaar is, lagere school kinderen rond de leeftijd van 9 jaar gaan hier heel drastisch mee om en pubers zullen zich soms afzetten tegen anderen. Een kindercoach begeleid en erkent het kind in zijn verdriet, aangepast aan de levensfase. Hij zal het kind handvaten aanreiken en samen met het kind deze handvaten ook vast houden. Hij zal luisteren naar de noden van het kind en samen werken.
by Niels